Wat is een Speakeasy Bar?

Ben je ooit een bar binnengewandeld en had je het gevoel dat je terug in de jaren 1920 was gestapt? Dan ben je waarschijnlijk in een speakeasy geweest. Zo niet, dan staat je iets moois te wachten. 

Speakeasies zijn tegenwoordig zeker niet meer wat ze in de jaren 1920 waren—illegale bars die zich in het volle zicht verborgen. Maar de cultuur die toen ontstond, leeft nog altijd voort. Veel bars nemen nog steeds de vintage esthetiek over die kenmerkend was voor de verboden "gin joints" van vroeger. 

Wat is een Speakeasy

Wat een speakeasy was in de roaring twenties verschilt een beetje van de speakeasies waar je vandaag een drankje kunt doen. 

Toch hebben ze een paar dingen gemeen. Zo zien speakeasies er anders uit dan moderne bars. Hun inrichting is vintage, en je hebt soms het gevoel dat je een glas bubbels drinkt in een museum. 

De voor- en achterbars van speakeasies zijn meestal van hout, met planken tot aan het plafond vol flessen. Het behang is vaak paisley. Kristallen kroonluchters hangen aan hoge plafonds, de muren zijn bekleed met spiegels en vintage portretten. De verlichting is gedimd, en de bar serveert vaak cocktails uit de droogleggingstijd naast het reguliere menu. 

Deze bars zijn een unieke ervaring. Laten we eens kijken hoe speakeasies zijn ontstaan. 

Waar komen Speakeasies vandaan?

De oorsprong van de speakeasy is het gevolg van politieke veranderingen in Amerika. 

Ironisch genoeg ontstond er een subcultuur die talloze politieke verschuivingen beïnvloedde—veel daarvan waren zeker niet de bedoeling. 

De Speakeasy tijdens de Drooglegging

De drooglegging ging van kracht op 17 januari 1920 en duurde dertien jaar. In die tijd waren de productie, verkoop en consumptie van alcohol illegaal. De National Prohibition Act stelde agenten aan om de nieuwe wet te handhaven. Ze kregen wapens, voertuigen, nauwelijks training en een laag salaris. 

Het was zwaar voor de barindustrie. De overheid dwong bars om te sluiten, waardoor veel mensen zonder werk en inkomen kwamen te zitten. Maar veel bars gingen illegaal door. Die bars werden speakeasies genoemd. 

Wisten de politieagenten daar niets van? Niet per se. 

Smokkelaars en baruitbaters konden zwijggeld betalen aan de politie, die de extra inkomsten wel kon gebruiken. Toch werden bars vaak opgerold, alcohol werd weggespoeld en deuren verzegeld. Maar meestal betekende dat: een paar straten verder opnieuw beginnen. 

Hoe de Speakeasy de Drinkcultuur Veranderde

New York stond vol met speakeasies, maar elke grote stad had ze. 

Ze deden zich vaak voor als legitieme bedrijven zoals kappers of frisdrankwinkels. Klanten ontdekten ze mond-tot-mond. Ze hadden geen borden en bevonden zich vaak achter een onopvallende deur. 

Om binnen te komen moest je een geheime klop, handdruk of wachtwoord kennen om te bewijzen dat je een dorstige burger was en geen agent op zoek naar een inval. 

De Nalatenschap van de Speakeasy

De illegale bars creëerden een subcultuur die het sociale landschap van Amerika veranderde. 

Voor de drooglegging waren vrouwen niet welkom in bars. Maar nu alles verboden was, mengden mannen en vrouwen zich vrij, dronken en dansten samen. Het werd sociaal aanvaardbaar voor vrouwen om uit te gaan. Sommige speakeasies lieten ook geen segregatie toe. Andere werden veilige havens voor de LGBTQ-gemeenschap. 

De vrouwenrechtenbeweging kreeg in speakeasies nieuwe energie. Vrouwen werden zelfstandiger en hun stijl, gedrag en taalgebruik veranderden. Het ouderwetse hofmaken verdween, en daten werd geboren uit de speakeasycultuur. 

Cocktails, huisfeestjes en zelfs Amerika's liefde voor Italiaans eten ontstonden in speakeasies. Tegelijkertijd floreerde de georganiseerde misdaad. Gangsters runden de speakeasies; Al Capone verdiende naar verluidt $60 miljoen per jaar met het bevoorraden van bars. 

Beroemde Speakeasies

De naam speakeasy komt van het belangrijkste kenmerk van de cultuur: geheimhouding. Je sprak er fluisterend over. Je moest opletten waar en met wie je het erover had. Je moest er ‘easy’ over spreken. 

Andere namen voor speakeasies waren blind pigs, blind tigers, gin joints, hooch joints en clip joints. 

The Stork Club

De Stork Club was een beroemde speakeasy in Manhattan aan West 58th Street. Gerund door smokkelaar Sherman Billingsley, bleef ze open van 1929 tot 1965. Na een inval in 1931 verhuisde de club tweemaal voor ze definitief sloot. 

Billingsley richtte de club op als privéplek om kaart te spelen. Een eerste klant kwam er per ongeluk terecht, denkend dat het een uitvaartcentrum was. Hij beviel echter van de plek en werd vaste klant met beroemde vrienden. De populariteit groeide snel. 

The Cotton Club

Een andere beroemde speakeasy was de controversiële Cotton Club in Harlem, eigendom van gangster Owney Madden. 

De deuren bleven open van 1932 tot 1940. Tot vijf jaar voor sluiting was het een blanken-only club met een hoge toegangsprijs van twee dollar en Afro-Amerikaanse artiesten die wereldberoemd werden. 

Duke Ellington was een van de originele orkestleiders. Ook Billie Holiday, Lena Horne en Adelaide Hall traden er op. 

Langston Hughes werd als zeldzame zwarte klant uitgenodigd en bekritiseerde de club vanwege haar gesegregeerde karakter. Hij beschuldigde de Cotton Club van schade aan Harlem door witte bezoekers naar de wijk te trekken. 

In juni 1935, na het einde van de drooglegging, gingen de deuren van de Cotton Club eindelijk open voor zwarte klanten. 

The Krazy Kat

In Washington D.C. werd The Krazy Kat opgericht in 1919 door Cleon “Throck” Throckmorton in een steegje. 

De naam kwam van een stripverhaal en had bewust een androgyn karakter. De club trok LGBTQ-klanten en werd een centrum van progressieve ideeën over liefde en seksualiteit. Ook stond de club bekend om muziekoptredens en wilde menigten. 

De Krazy Kat werd meerdere keren opgerold en sloot in 1928. Tegenwoordig is de locatie een gay bar genaamd The Green Lantern, die de erfenis voortzet. 

Hoe Waren Speakeasies?

Speakeasies waren donker en zonder ramen, met schemerige verlichting. Sommigen waren kleine, armoedige ruimtes met enkel een bar en een peertje. Anderen waren ruim en stijlvol, met jazz, cabaret, tapdans en bigbands. 

Er waren vaak meerdere ingangen en uitgangen, soms goed verborgen. Zo kon men snel vluchten bij een inval. Je vond er acteurs, politici, sporters, schrijvers en gangsters. 

De drank was van lage kwaliteit. Illegaal gemaakt en ongereguleerd, vaak aangelengd met water of zelfs gevaarlijke stoffen zoals houtalcohol, wat dodelijk kon zijn. 

Om de smaak te verdoezelen en vrouwelijke klanten tevreden te houden, begonnen barmannen fruit en andere ingrediënten toe te voegen. Zo ontstonden cocktails. 

Je dronk vaak uit theekopjes, koffiemokken of bierflesjes in een bruine zak. Discretie was alles in een speakeasy uit de jaren 20. 

Bestaan er nog Speakeasies?

Hoewel alcohol nu legaal is, leeft de cultuur en sfeer van speakeasies voort. 

Echte speakeasies bestaan niet meer, want ze waren illegaal. Maar er zijn veel bars die de ervaring van een geheime bar nabootsen. Sommigen hebben nog steeds verborgen ingangen. 

Toch zijn ze makkelijk te vinden, want ze profileren zich met hun retro charme. Veel van hen serveren cocktails uit de droogleggingstijd zoals Manhattans of Brandy Alexanders. 

Wil je echt in de sfeer komen, bestel dan zo’n cocktail of kies voor klassiekers als een Gimlet, Highball, Sidecar of Old Fashioned. 

Voor je het weet, ben je voor één avond terug in de tijd. 

Wil je liever iets dat minder "speak" en meer "easy" is? Probeer dan onze Spaanse wijncocktail in blik, Rebujito. Geserveerd in een blikje, gemaakt met natuurlijke ingrediënten.